Conseyu d'Europa | |
---|---|
organismu internacional | |
Llocalización | |
Sede | Palacio de Europa (es) |
Direición | Francia |
Coordenaes | 48°35′42″N 7°46′19″E / 48.59494795°N 7.77193205°E |
Historia | |
Fundación | 5 mayu 1949 |
Participación empresarial | |
Filiales | |
Propietariu de | |
Formáu por |
Comisión Europea contra el Racismo y la Intolerancia (es) Albania Andorra Armenia Austria Azerbaixán Bélxica Bosnia y Herzegovina Bulgaria Croacia Xipre Chequia Checoslovaquia Dinamarca Estonia Francia Xeorxa Alemaña Grecia Hungría Islandia República d'Irlanda Italia Letonia Liechtenstein Lituania Luxemburgu Malta Moldavia Mónacu Montenegru Países Baxos Macedonia del Norte Noruega Polonia Portugal Rumanía Rusia San Marín Sarre Serbia Serbia y Montenegru Eslovaquia Eslovenia España Suecia Suiza Turquía Ucraína Reinu Xuníu |
Presupuestu | 496 000 000 € (2020) |
Web oficial | |
El Conseyu d'Europa (abr: CdE; en francés: Conseil de l'Europe y n'inglés: Council of Europe) ye una organización internacional d'ámbitu rexonal destinada a promover, per aciu la cooperación de los estaos d'Europa, la configuración d'un espaciu políticu y xurídicu común nel continente, sofitáu sobre los valores de la democracia, los derechos humanos y l'Imperiu de la llei.
Constituyíu pol Tratáu de Londres el 5 de mayu de 1949, el Conseyu d'Europa ye la más antigua de les organizaciones qu'escuerren los ideales de la integración europea, y ye coles mesmes la única qu'integra nel so senu a tolos Estaos europeos, sacantes Bielorrusia, Kazakstán[1] y la Ciudá del Vaticanu,[2] escluyíos por ser los sos rexímenes políticos incompatibles colos principios que sofiten la pertenencia al Conseyu. Asina, el Conseyu d'Europa consta de 47 países miembros, tolos de la Europa entendida na so más amplia concepción xeográfica. Nengún de los estaos europeos parcialmente reconocíos nel marcu de les Naciones Xuníes (Kosovu, la República Turca del Norte de Xipre, Osetia del Sur, Abkhasia, Transnistria y Nagorno-Karabakh) ye miembru anguaño del Conseyu d'Europa. Tienen l'estatus d'observadores la Santa Sede y cinco estaos non europeos: los Estaos Xuníos, Canadá, Xapón, Israel y Méxicu.[3] La so pluralidá, sicasí, nun foi óbiz pa la emerxencia cada vez más bultable de la Xunión Europea como foru políticu y xurídicu más relevante del procesu d'integración europea.
El réxime xurídicu del CdE ríxise de conformidá col so Estatutu, aprobáu pol Tratáu fundacional de Londres, de 1949. Col fin d'algamar los sos oxetivos y esplegar afechiscamente les sos atribuciones, el CdE consta de dellos órganos internos, ente los qu'una Asamblea parllamentaria, un Comité de Ministros y una Secretaría Xeneral, que les sos funciones exércense de manera coordinada integraes nel senu d'una mecánica institucional propia, al traviés de la que confórmase, articúlase y aplícase la voluntá de la organización. Arriendes, el CdE viénose dotando de dellos preseos institucionales autónomos, que vinieron asumiendo l'exerciciu de les nueves funciones y facultaes con que se dotó al CdE; el más relevante d'estos organismos internacionales venceyaos a la organización, pola trescendencia política y xurídica del so llabor, ye ensin dulda el Tribunal Européu de Derechos Humanos.
El Conseyu d'Europa tien la so sede na ciudá francesa d'Estrasburgu. Coesisten na organización dos idiomes oficiales: l'inglés y el francés, ensin perxuiciu del usu corriente d'otres trés llingües complementaries: l'alemán, l'italianu y el rusu. España y Grecia, pela so parte, sufraguen l'usu de les sos respeutives llingües, que queden asina oldeaes de fechu a les trés llingües complementaries.[3]